Σάββατο 19 Ιουλίου 2014
Η ομοιοπαθητική ιδρύθηκε από τον Γερμανό γιατρό Σαμουήλ Χάνεμαν, στο τέλος του 18ου αιωνα. Ο γιατρός με τις έρευνές του έφτασε στο συμπέρασμα ότι το κατάλληλο φάρμακο για έναν άρρωστο είναι εκείνο που αν δοθεί σε μικρές δόσεις σε έναν υγιή, αυτός θα παρουσιάσει τα ίδια συμπτώματα με τον άρρωστο. Η ιδέα αυτή είχε αναφερθεί πριν από τον Χάνεμαν, από τον γιατρό της αρχαίας Ελλάδος Ιπποκράτη και από τον Βρετανό γιατρό Τόμας Σύντεγχαμ το 1676. Ο Ιπποκράτης είπε : «όμοια ομοίων εισίν ιάματα», δηλαδή τα ίδια με άλλα ίδια είναι φάρμακα θεραπείας.
Ο Σαμουήλ Χάνεμαν γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1755 στο Μάισεν της Γερμανίας. Επέδειξε μεγάλη φιλομάθεια παρ’ ότι ο πατέρας του τον απασχολούσε συχνά στο εργοστάσιο πορσελάνης της πόλης όπου δούλευε ως ζωγράφος. Το 1775 πήγε για σπουδές στη Λειψία όπου μετέφραζε βιβλία ιατρικής από τα Γερμανικά στα Αγγλικά για να κερδίζει τα απαραίτητα χρήματα για τις σπουδές του. Μελετούσε πολύ μόνος του και παρακολουθούσε συγχρόνως διαλέξεις καθηγητών της ιατρικής.
Μετά από δύο χρόνια πήγε στη Βιέννη για να μελετήσει πρακτικά θέματα ιατρικής, κάτι που δεν μπορούσε να του προσφέρει η Λειψία. Στη Βιέννη έμεινε εννέα μήνες διάστημα στο οποίο γνώρισε τον δόκτορα φον Κάριν, γιατρό της βασιλικής οικογένειας, από τον οποίο διδάχτηκε πολλές μεθόδους παρακολουθώντας τους προσωπικούς του ασθενείς.
Από τη Βιέννη πήγε στο Χέρμανστατ της Τρανσυλβανίας όπου έμαθε και άλλες ξένες γλώσσες και έκανε ιατρική εξάσκηση για δύο περίπου χρόνια, πρίν φύγει για το Ερλάγκεν όπου απέκτησε το πτυχίο του της ιατρικής και το 1779 το διδακτορικό του..Το 1781 πήγε στου Μαγδεμβούργο όπου εργάστηκε για τρία χρόνια και παντρεύτηκε τη γυναίκα του Ενριέτα. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια μέχρι το 1789 εργάστηκε σε νοσοκομεία στη Δρέσδη και μετά επέστρεου αυτψε στη Λειψία.
Αρχισε πλέον να συνειδητοποιεί την ανεπάρκεια των ιατρικών επιστημών και θεραπευτικών μεθόδων της εποχής τις οποίες καταδίκαζε δυναμικά και ευθαρσώς. Για να μπορέσει όμως να ζήσει την οικογένειά του αναγκάστηκε να διακόψει τις έρευνές του και να ασχοληθεί με φιλολογικές μεταφράσεις. Δεν έπαψε όμως να πολεμά τις χρησιμοποιούμενες ιατρικές μεθόδους και τα ακατάλληλα φάρμακα. Για τον θάνατο του βασιλιά Λεοπόλδου ΣΤ’ το 1792 κατηγόρησε τους γιατρούς του παλατιού για τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν.
Την αφορμή για την ανάπτυξη της νέας μεθόδου θεραπείας του έδωσε το φαρμακευτικό σκεύασμα του φλοιού της κίνας που αποτελούσε το βασικό συστατικό του κινίνου, αντιπυρετικού φαρμάκου. Δημιούργησε μίγματα που περιείχαν τις ιδιότητες του φλοιού της κίνας, αλλά δεν θεράπευαν τον πυρετό. Οι ενέργειές του αυτές ενόχλησαν πολύ το ιατρικό κατεστημένο που άρχισε να μην τον λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν. Όμως ο Χάνεμαν προχώρησε πέρνωντας ο ίδιος μία ποσότητα φλοιού κίνας με αποτέλεσμα να παρουσιάσει συμπτώματα «κρύου πυρετού» που ήταν σύμπτωμα της ελονοσίας. Ετσι οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι η επίδραση που έχει μία ουσία στον υγιή οργανισμό, υποδεικνύει την θεραπευτική της ικανότητα σε παρόμοια συμπτώματα ασθενών. Πειραματίστηκε πολύ σε αυτό χρησιμοποιώντας τον εαυτό του ως πειραματόζωο και έτσι κατέληξε στη θεωρία αυτή που ονομάζεται «νόμος των ομοίων».
Την εποχή εκείνη ηταν φτωχός και καταδιωγμένος από το ιατρικό κατεστημένο, όμως για καλή του τύχη ο Δούκας της Σαξονίας Γκότα τον πήρε σε έναν από τους πύργους του και του διέθεσε ολόκληρη πτέρυγα για να ασχοληθεί με την θεραπεία ενός επιφανούς ευγενή που έπασχε από πνευματική διαταραχή. Ο Χάνεμαν κατήργησε αμέσως την βία που χρησιμοποιούνταν για τις παράλογες πράξεις του ασθενούς, στον οποίο επέβαλε μια δίαιτα χορηγώντας συγχρόνως φάρμακα που παρασκεύαζε ο ίδιος. Το αποτέλεσμα ηταν εκπληκτικό αφού ο ασθενής θεραπεύτηκε. Επρεπε όμως να φύγει από τον πύργο και επειδή η ζωή στην πόλη ηταν ακριβή εγκαταστάθηκε στην ύπαιθρο και για να θρέψει την δεκαμευλή πλέον οικογένειά του κατέφυγε πάλι στις φιλολογικές ασχολίες. Δεν έπαψε όμως ποτέ να πειραματίζεται και για να αυξήσει το εισόδημα του άρχισε να δέχεται ασθενείς για θεραπεία, ακόμη και δι’ αλληλογραφίας. Οι επιτυχίες που είχε με τους ασθενείς του και μάλιστα με φάρμακα που παρασκεύαζε μόνος του, εξόργισαν όπως ηταν φυσικό τους αντιπάλους του.
Από το 1790 μέχρι το 1840, το σύστημα θεραπείας που πρότεινε, αποκρυσταλλώθηκε. Το 1810 ολοκλήρωσε την συγγραφή του «Οργάνου», ενός έργου στο οποίο αναπτύσσει τις αντιλήψεις του για τη νέα μέθοδο θεραπείας και καθορίζει πλήρως τις αρχές και τους νόμους, στους οποίους στηρίζεται η ομοιοπαθητική.
Οι ιδέες του και η θεωρία του άρχισαν να μελετώνται συστηματικά από την ιατρική το 1950, ενώ μόνο τα τελευταία χρόνια άρχισαν να έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό.
Πέθανε στο Παρίσι το 1843.
Ο Σαμουήλ Χάνεμαν γεννήθηκε στις 10 Απριλίου 1755 στο Μάισεν της Γερμανίας. Επέδειξε μεγάλη φιλομάθεια παρ’ ότι ο πατέρας του τον απασχολούσε συχνά στο εργοστάσιο πορσελάνης της πόλης όπου δούλευε ως ζωγράφος. Το 1775 πήγε για σπουδές στη Λειψία όπου μετέφραζε βιβλία ιατρικής από τα Γερμανικά στα Αγγλικά για να κερδίζει τα απαραίτητα χρήματα για τις σπουδές του. Μελετούσε πολύ μόνος του και παρακολουθούσε συγχρόνως διαλέξεις καθηγητών της ιατρικής.
Μετά από δύο χρόνια πήγε στη Βιέννη για να μελετήσει πρακτικά θέματα ιατρικής, κάτι που δεν μπορούσε να του προσφέρει η Λειψία. Στη Βιέννη έμεινε εννέα μήνες διάστημα στο οποίο γνώρισε τον δόκτορα φον Κάριν, γιατρό της βασιλικής οικογένειας, από τον οποίο διδάχτηκε πολλές μεθόδους παρακολουθώντας τους προσωπικούς του ασθενείς.
Από τη Βιέννη πήγε στο Χέρμανστατ της Τρανσυλβανίας όπου έμαθε και άλλες ξένες γλώσσες και έκανε ιατρική εξάσκηση για δύο περίπου χρόνια, πρίν φύγει για το Ερλάγκεν όπου απέκτησε το πτυχίο του της ιατρικής και το 1779 το διδακτορικό του..Το 1781 πήγε στου Μαγδεμβούργο όπου εργάστηκε για τρία χρόνια και παντρεύτηκε τη γυναίκα του Ενριέτα. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια μέχρι το 1789 εργάστηκε σε νοσοκομεία στη Δρέσδη και μετά επέστρεου αυτψε στη Λειψία.
Αρχισε πλέον να συνειδητοποιεί την ανεπάρκεια των ιατρικών επιστημών και θεραπευτικών μεθόδων της εποχής τις οποίες καταδίκαζε δυναμικά και ευθαρσώς. Για να μπορέσει όμως να ζήσει την οικογένειά του αναγκάστηκε να διακόψει τις έρευνές του και να ασχοληθεί με φιλολογικές μεταφράσεις. Δεν έπαψε όμως να πολεμά τις χρησιμοποιούμενες ιατρικές μεθόδους και τα ακατάλληλα φάρμακα. Για τον θάνατο του βασιλιά Λεοπόλδου ΣΤ’ το 1792 κατηγόρησε τους γιατρούς του παλατιού για τις μεθόδους που χρησιμοποίησαν.
Την αφορμή για την ανάπτυξη της νέας μεθόδου θεραπείας του έδωσε το φαρμακευτικό σκεύασμα του φλοιού της κίνας που αποτελούσε το βασικό συστατικό του κινίνου, αντιπυρετικού φαρμάκου. Δημιούργησε μίγματα που περιείχαν τις ιδιότητες του φλοιού της κίνας, αλλά δεν θεράπευαν τον πυρετό. Οι ενέργειές του αυτές ενόχλησαν πολύ το ιατρικό κατεστημένο που άρχισε να μην τον λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν. Όμως ο Χάνεμαν προχώρησε πέρνωντας ο ίδιος μία ποσότητα φλοιού κίνας με αποτέλεσμα να παρουσιάσει συμπτώματα «κρύου πυρετού» που ήταν σύμπτωμα της ελονοσίας. Ετσι οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι η επίδραση που έχει μία ουσία στον υγιή οργανισμό, υποδεικνύει την θεραπευτική της ικανότητα σε παρόμοια συμπτώματα ασθενών. Πειραματίστηκε πολύ σε αυτό χρησιμοποιώντας τον εαυτό του ως πειραματόζωο και έτσι κατέληξε στη θεωρία αυτή που ονομάζεται «νόμος των ομοίων».
Την εποχή εκείνη ηταν φτωχός και καταδιωγμένος από το ιατρικό κατεστημένο, όμως για καλή του τύχη ο Δούκας της Σαξονίας Γκότα τον πήρε σε έναν από τους πύργους του και του διέθεσε ολόκληρη πτέρυγα για να ασχοληθεί με την θεραπεία ενός επιφανούς ευγενή που έπασχε από πνευματική διαταραχή. Ο Χάνεμαν κατήργησε αμέσως την βία που χρησιμοποιούνταν για τις παράλογες πράξεις του ασθενούς, στον οποίο επέβαλε μια δίαιτα χορηγώντας συγχρόνως φάρμακα που παρασκεύαζε ο ίδιος. Το αποτέλεσμα ηταν εκπληκτικό αφού ο ασθενής θεραπεύτηκε. Επρεπε όμως να φύγει από τον πύργο και επειδή η ζωή στην πόλη ηταν ακριβή εγκαταστάθηκε στην ύπαιθρο και για να θρέψει την δεκαμευλή πλέον οικογένειά του κατέφυγε πάλι στις φιλολογικές ασχολίες. Δεν έπαψε όμως ποτέ να πειραματίζεται και για να αυξήσει το εισόδημα του άρχισε να δέχεται ασθενείς για θεραπεία, ακόμη και δι’ αλληλογραφίας. Οι επιτυχίες που είχε με τους ασθενείς του και μάλιστα με φάρμακα που παρασκεύαζε μόνος του, εξόργισαν όπως ηταν φυσικό τους αντιπάλους του.
Από το 1790 μέχρι το 1840, το σύστημα θεραπείας που πρότεινε, αποκρυσταλλώθηκε. Το 1810 ολοκλήρωσε την συγγραφή του «Οργάνου», ενός έργου στο οποίο αναπτύσσει τις αντιλήψεις του για τη νέα μέθοδο θεραπείας και καθορίζει πλήρως τις αρχές και τους νόμους, στους οποίους στηρίζεται η ομοιοπαθητική.
Οι ιδέες του και η θεωρία του άρχισαν να μελετώνται συστηματικά από την ιατρική το 1950, ενώ μόνο τα τελευταία χρόνια άρχισαν να έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό.
Πέθανε στο Παρίσι το 1843.